A generalized information theory is proposed as a natural extension of Shannon's information theory. It proposes that information comes from forecasts. The more precise and the more unexpected a forecast is, the more information it conveys. If subjective forecast always conforms with objective facts then the generalized information measure will be equivalent to Shannon's information measure. The generalized communication model is consistent with K. R. Popper's model of knowledge evolution. The mathematical foundations of the new information theory, the (...) generalized communication model , information measures for semantic information and sensory information, and the coding meanings of generalized entropy and generalized mutual information are introduced. Assessments and optimizations of pattern recognition, predictions, and detection with the generalized information criterion are discussed. For economization of communication, a revised version of rate-distortion theory: rate-of-keeping-precision theory, which is a theory for datum compression and also a theory for matching an objective channels with the subjective understanding of information receivers, is proposed. Applications include stock market forecasting and video image presentation. (shrink)

Semantic Information conveyed by daily language has been researched for many years; yet, we still need a practical formula to measure information of a simple sentence or prediction, such as “There will be heavy rain tomorrow”. For practical purpose, this paper introduces a new formula, Semantic Information Formula (SIF), which is based on L. A. Zadeh’s fuzzy set theory and P. Z. Wang’s random set falling shadow theory. It carries forward C. E. Shannon and K. Popper’s thought. The fuzzy (...) set’s probability defined by Zadeh is treated as the logical probability sought by Popper, and the membership grade is treated as the truth-value of a proposition and also as the posterior logical probability. The classical relative information formula (Information=log(Posterior probability / Prior probability) is revised into SIF by replacing the posterior probability with the membership grade and the prior probability with the fuzzy set’s probability. The SIF can be explained as “Information=Testing severity – Relative square deviation” and hence can be used as Popper's information criterion to test scientific theories or propositions. The information measure defined by the SIF also means the spared codeword length as the classical information measure. This paper introduces the set-Bayes’ formula which establishes the relationship between statistical probability and logical probability, derives Fuzzy Information Criterion (FIC) for the optimization of semantic channel, and discusses applications of SIF and FIC in areas such as linguistic communication, prediction, estimation, test, GPS, translation, and fuzzy reasoning. Particularly, through a detailed example of reasoning, it is proved that we can improve semantic channel with proper fuzziness to increase average semantic information to reach its upper limit: Shannon mutual information. (shrink)

The philosophical case for extended cognition is often made with reference to ‘extended-memory cases’ ; though, unfortunately, proponents of the hypothesis of extended cognition as well as their adversaries have failed to appreciate the kinds of epistemological problems extended-memory cases pose for mainstream thinking in the epistemology of memory. It is time to give these problems a closer look. Our plan is as follows: in §1, we argue that an epistemological theory remains compatible with HEC only if its epistemic assessments (...) do not violate what we call ‘the epistemic parity principle’. In §2, we show how the constraint of respecting the epistemic parity principle stands in what appears to be a prima facie intractable tension with mainstream thinking about cases of propositional memory. We then outline and evaluate in §3 several lines of response. (shrink)

Direct Social Perception (DSP) is the idea that we can non-inferentially perceive others’ mental states. In this paper, I argue that the standard way of framing DSP leaves the debate at an impasse. I suggest two alternative interpretations of the idea that we see others’ mental states: others’ mental states are represented in the content of our perception, and we have basic perceptual beliefs about others’ mental states. I argue that the latter interpretation of DSP is more promising and examine (...) the kinds of mental states that plausibly could satisfy this version of DSP. (shrink)

Imagination seems to play an epistemic role in philosophical and scientific thought experiments, mindreading, and ordinary practical deliberations insofar as it generates new knowledge of contingent facts about the world. However, it also seems that imagination is limited to creative generation of ideas. Sometimes we imagine fanciful ideas that depart freely from reality. The conjunction of these claims is what I call the puzzle of knowledge through imagination. This chapter aims to resolve this puzzle. I argue that imagination has an (...) epistemic role to play, but it is limited to the context of discovery. Imagination generates ideas, but other cognitive capacities must be employed to evaluate these ideas in order for them to count as knowledge. Consideration of the Simulation Theory's so-called "threat of collapse” provides further evidence that imagination does not, on its own, yield new knowledge of contingent facts, and it suggests a way to supplement imagination in order to get such knowledge. (shrink)

Mirror neurons are widely regarded as an important key to social cognition. Despite such wide agreement, there is very little consensus on how or why they are important. The goal of this paper is to clearly explicate the exact role mirror neurons play in social cognition. I aim to answer two questions about the relationship between mirroring and social cognition: What kind of social understanding is involved with mirroring? How is mirroring related to that understanding? I argue that philosophical and (...) empirical considerations lead us to accord a fairly minimal role for mirror neurons in social cognition. (shrink)

Direct Perception is the view that we can see others' mental states, i.e. that we perceive others' mental states with the same immediacy and directness that we perceive ordinary objects in the world. I evaluate Direct Perception by considering whether we can see intentions, a particularly promising candidate for Direct Perception. I argue that the view equivocates on the notion of intention. Disambiguating the Direct Perception claim reveals a troubling dilemma for the view: either it is banal or highly implausible.

We often have affective responses to fictional events. We feel afraid for Desdemona when Othello approaches her in a murderous rage. We feel disgust toward Iago for orchestrating this tragic event. What mental architecture could explain these affective responses? In this paper I consider the claim that the best explanation of our affective responses to fiction involves imaginative desires. Some theorists argue that accounts that do not invoke imaginative desires imply that consumers of fiction have irrational desires. I argue that (...) there are serious worries about imaginative desires that warrant skepticism about the adequacy of the account. Moreover, it is quite difficult to articulate general principles of rationality for desires, and even according to the most plausible of these possible principles, desires about fiction are not irrational. (shrink)

The orthodox view of social cognition maintains that mentalizing is an important and pervasive element of our ordinary social interactions. The orthodoxy has come under scrutiny from various sources recently. Critics from the phenomenological tradition argue that phenomenological reflection on our social interactions tells against the orthodox view. Proponents of pluralistic folk psychology argue that our ordinary social interactions extend far beyond mentalizing. Both sorts of critics argue that emphasis in social cognition research ought to be on other elements of (...) our social practices. In this paper, I consider social explanations specifically and argue that social explanations are implicated in many of the social practices highlighted by critics of the orthodox view. (shrink)

Recent work in the philosophy of mind and cognitive science (e.g., Clark and Chalmers 1998; Clark 2010a; Clark 2010b; Palermos 2014) can help to explain why certain kinds of assertions—made on the basis of information stored in our gadgets rather than in biological memory—are properly criticisable in light of misleading implicatures, while others are not.

Most people think of themselves as pretty good at understanding others’ beliefs, desires, emotions, and intentions. Accurate mindreading is an impressive cognitive feat, and for this reason the philosophical literature on mindreading has focused exclusively on explaining such successes. However, as it turns out, we regularly make mindreading mistakes. Understanding when and how mind misreading occurs is crucial for a complete account of mindreading. In this paper, I examine the conditions under which mind misreading occurs. I argue that these patterns (...) of mind misreading shed light on the limits of mindreading, reveal new perspectives on how mindreading works, and have implications for social epistemology. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Can phenomenological evidence play a decisive role in accepting or rejecting social cognition theories? Is it the case that a theory of social cognition ought to explain and be empirically supported by our phenomenological experience? There is serious disagreement about the answers to these questions. This paper aims to determine the methodological role of phenomenology in social cognition debates. The following three features are characteristic of evidence capable of playing a substantial methodological role: novelty, reliability, and relevance. I argue that (...) phenomenological evidence lacks all three criteria and, consequently, should not play a substantial role in debates about social cognition. (shrink)

Theory of mind, also known as mindreading, refers to our ability to attribute mental states to agents in order to make sense of and interact with other agents. Recently, theorists in this literature have advanced a broad conception of mindreading. In particular, psychologists and philosophers have examined how we attribute knowledge, intention, mentalistically-loaded stereotypes, and personality traits to others. Moreover, the diversity of our goals in a social interaction – precision, efficiency, self/in-group protection – generates diversity in the mindreading processes (...) we employ. Finally, the products of mindreading are varied, as well. We produce different sorts of mindreading explanations depending on our epistemic goals and the situational context. In this article, I piece together these different strands of research to present a broad conception of mindreading that is complex, messy, and interesting. (shrink)

This is a penultimate draft of a paper that will appear in Handbook of Imagination, Amy Kind (ed.). Routledge Press. Please cite only the final printed version.

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

How good are we at imagining what it is like to be someone else? Clearly, we sometimes get it right. Proponents of empathy suggest that it is an important and useful tool in our interactions with other people. But, also clearly, there are many inauspicious instances where we badly misimagine what it is like to be someone else. In this paper, I consider the epistemic utility of empathic imagination. I argue that most views fail to explain the distinctive patterns of (...) success and failure of empathic imagination, and I put forward a view that seems to offer the best explanation of those patterns. (shrink)

This chapter offers a plea for the media to reframe its coverage of campus controversies from free expression to academic freedom. These freedoms are entwined, but distinct. Freedom of expression is extended to all persons with no expectation of quality control, apart from legal prohibitions against defamation, threats, etc. By contrast, academic freedom is a cluster of freedoms afforded to scholarly personnel for a particular purpose – namely, the pursuit of universities’ academic mission to seek truth and advance understanding in (...) the service of society. An academic freedom framing better reflects the distinctive social purpose around which universities are organized, as well as universities’ duty of care to employees and students. While universities have a legal and moral duty of care to all employees and students, the unjust, exclusionary past and present of higher education arguably makes that duty particularly acute in the case of equity-deserving (e.g., racialized, Indigenous, disabled or 2SLGBTQ+) people. Finally, academic freedom framing for campus media stories is less monolithic than free expression framing, allowing for a more nuanced understanding of campus controversies while keeping universities accountable to the public they serve. In this chapter, I survey three very different campus controversies at a single Canadian university, and the media response each received. I show how an academic freedom frame for those stories would have produced better reportage while reducing opportunities for bad actors to manipulate both universities and the media. At the end of the day, the real crisis at universities isn’t the cancellation of ill-judged events that were never a part of the academic mission; it is the ongoing erosion of academic freedom. (shrink)

This chapter argues that a Peircean philosophy of sex offers a non-reductionist approach to sex as a biological category. The chapter surveys traditional biological accounts of sex categories and several social constructivist accounts of sex. It then provides an overview of Peirce’s scholastic realism and his ethics of inquiry. While Peirce regarded the distinction between the sexes as a rare “polar distinction”, the chapter works to recover the nuanced view of sex that Peirce ought to have adopted had he extended (...) his scholastic realism to reproductive biology. Ultimately, the Peircean account offered treats sex differences as norms expressed as bimodal distributions. The chapter concludes by illustrating some applications of this Peircean philosophy of sex, and gesturing to those that we can yet barely imagine. (shrink)

In this paper, I examine the challenges socially extended minds pose for mainstream, individualistic accounts of social cognition. I argue that individualistic accounts of social cognition neglect phenomena important to social cognition that are properly emphasized by socially extended mind accounts. Although I do not think the evidence or arguments warrant replacing individualistic explanations of social cognition with socially extended explanations, I argue that we have good reason to supplement our individualistic accounts so as to include the ways in which (...) situational context affects social interactions. The result, I hope, is a more sophisticated individualism that offers a more comprehensive account of how we think and act together. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

I defend the view that a significant ethical distinction can be made between justified killing in self-defense and police use of lethal force. I start by opposing the belief that police use of lethal force is morally justified on the basis of self-defense. Then I demonstrate that the state’s monopoly on the use of force within a given jurisdiction invests police officers with responsibilities that go beyond what morality requires of the average person. I argue that the police should primarily (...) be concerned with preserving public safety. As a consequence, police have additional moral permissions to use lethal force. But this also means that the principle of restraint is inherent to the policing function and therefore police are obliged to go to greater lengths to avoid killing. I concede that the just use of police force can be made difficult in extreme situations such as a mass riot. In such cases, police should take proportionate actions necessary to protect the lives of inhabitants by restoring order, which might include calling on military support. I conclude with a cautionary note opposing militarization of the policing role. (shrink)

The US-Australia strategic relationship has evolved from more or less an adversarial position in the 19th century to an Australia largely dependent on the US during the Cold War to the interdependent partnership we see today. Strategic interdependence means that the US-Australia relationship is not merely a one-sided affair; that Australia has something of substance to offer the strategic relationship. Part of the reason that the relationship is strong is because of a shared language, similar social values, and compatible political-legal (...) systems. Moreover, the relationship has been thoroughly institutionalised via intelligence cooperation, defence science collaboration, and extensive personal relationships. But what the US really seems to value is Australia’s reliability as an ally. I argue that Australia best demonstrates its reliability as an ally, however, when it follows US strategic decision-making for the right reasons. This sense of reliability is more akin to trustworthiness than it is to loyalty. History demonstrates that Australia has not always agreed with the US. But agreeing doesn’t matter so much when Australia has established a track record of consistently applying sound reasoning to its strategic decisions and it has made substantive contributions to jointly sought after strategic outcomes. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

In this chapter, I explore the importance of ethics education for senior military officers with responsibilities at the strategic level of government. One problem, as I see it, is that senior commanders might demand “ethics” from their soldiers but then they are themselves primarily informed by a “morally skeptical viewpoint” (in the form of political realism). I argue that ethics are more than a matter of personal behavior alone: the ethical position of an armed service is a matter of the (...) collective responsibility of the people who constitute it, and senior military officers, having authority to give the orders, have a particularly important role. First, I discuss the continued prominence of a neorealist mindset in strategic thinking. Neorealist theory assumes that ethics is a largely irrelevant concern for strategic decision-makers. In contrast, I argue that consideration of moral values should be at the center of strategic theory and practice. Then, in the second section, I explore the “professional ethics” of senior military officers in order to develop an appreciation of the shared values and expectations regarding required conduct within any professional military service. I argue that senior military leaders should be concerned with what it means to be “good” and that this concept of the good can, and should, be applied across cultures and national boundaries. In the final section, I examine armed conflict and briefly discuss the moral reasoning involved to justify deliberate killing and destruction. I conclude that senior military officers require an understanding of sound moral reasoning to implement effective strategy. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

This thesis examines the key moral principles that should govern decision-making by police and military when using lethal force. To this end, it provides an ethical analysis of the following question: Under what circumstances, if any, is it morally justified for the agents of state-sanctioned security institutions to use lethal force, in particular the police and the military? Recent literature in this area suggests that modern conflicts involve new and unique features that render conventional ways of thinking about the ethics (...) of armed conflict, and the use of lethal force, as inadequate or redundant. In particular, there is an increased concern with the moral difficulties created by “non-standard” cases. This is where the police or military are obliged to operate outside their conventional contexts. In such non-standard cases, on what moral basis can (or should) state actors – especially the police and military – use lethal force? One approach argues that there is nothing morally exceptional about the use of lethal force by police or military. This says the only available moral justification for using lethal force is killing in self-defence or defence of others. In contrast, I use an institutional approach to develop a moral framework for the state’s morally exceptional use of lethal force. The institutional approach is concerned with the ends (telos) or purpose of a social institution. It says that the moral purpose of a social institution alters the moral responsibilities of its agents; what is referred to as role morality. My analysis demonstrates that there is an important moral distinction between justified killing in self-defence and state-sanctioned uses of lethal force. My claim is that police and military uses of lethal force are not morally justified in the same way as the average person’s use of lethal force (i.e. self-defence or defence of others). Instead, I argue that the state-sanctioned institutional role of police and military give these state actors special moral duties, and therefore exceptional moral justification, for using lethal force. I argue that the institutional end of the police is the preservation of public safety. This includes using lethal force where it is necessary to protect life and prevent serious injury to jurisdictional inhabitants. In contrast, a morally responsible state uses military force to defend the “common good.” That is, when it is necessary to defend the peaceful functioning of a state from armed threats or other forms of political violence. I then conclude that non-standard cases require the addition of jus ad vim (or the just use of military force short-of-war) as a hybrid element to the moral framework for the state-sanctioned use of lethal force. This provides a better way of applying ethics to the use of military force when defending the common good against serious threats in non-standard cases. This is because jus ad vim complements the conventional military paradigm by permitting the use of military capabilities to defend the common good. But, at the same time, it inhibits the move towards the more destructive levels of violence characteristic of conventional warfighting. (shrink)

Psychologists have long noted the correlation between empathy and prosocial outcomes. Empathetic people are happier, healthier, more cooperative, and more altruistic than people who are less empathetic. However, empathy is not a panacea for all social ills. Critics argue that empathy is idiosyncratic, easily manipulated, biased in favor of one's in-group, and exacerbates rather than relieves underlying inequalities. The praise and critique of empathy raise an interesting question: Can we improve empathy? It depends on what kind of capacity empathy is. (...) I argue that empathy is comprised of both skills and habits. Both skills and habits can be improved, though the process for improvement is quite different for each. I argue that theoretical and empirical considerations support the idea that we can improve both the skills and habits that underlie empathy. If this is right, it shows that it is possible to harness the positive outcomes of empathy while avoiding some of the darker sides of empathy. Finally, I consider whether empathy is an intellectual or moral virtue. (shrink)

In this chapter I provide resources for assessing the charge that post-secondary students are self-censoring. The argument is advanced in three broad steps. First, I argue that both a duality at the heart of the concept of self-censorship and the term’s negative lay connotation should incline us to limit the charge of self-censorship to a specific subset of its typical extension. I argue that in general we ought to use the neutral term “refrainment from speech,” reserving the more normatively charged (...) “self-censorship” for cases of bad refrainment. In the second step of the argument, I seek to narrow down what counts as bad refrainment by mapping broad categories of possible reasons for and consequences of refrainment from speech. I argue that in general refrainment from speech is only bad if it is for bad (or what I will later term vicious) reasons or has pernicious consequences. When considering pernicious consequences, I argue that we should be concerned in particular about systems that perpetuate the coercive silencing of marginalized voices. I draw on Kristie Dotson’s work to describe two means by which marginalized voices are systemically silenced: testimonial quieting and testimonial smothering. After considering these types of silencing, I circle back to the post-secondary context to assess whether there is cause for concern if, as some reports suggests, US college students are refraining from speech within the educational context. (shrink)

By tracing its own narrative from the feminist pragmatism of the 1980s-2000s back to the avant-la-lettre feminist pragmatism of the Progressive Era, this chapter explores the use of narrative within feminist pragmatism. It pays particular attention to uses of narrative in Charlotte Perkins Gilman, Anna Julia Cooper and Jane Addams to reveal the usefulness of narrative as a feminist pragmatist mode of inquiry and of elucidating meaning. The chapter concludes with a brief suggestion of where feminist pragmatist narrative may take (...) us next. (shrink)

Disagreeing with others about how to interpret a social interaction is a common occurrence. We often find ourselves offering divergent interpretations of others’ motives, intentions, beliefs, and emotions. Remarkably, philosophical accounts of how we understand others do not explain, or even attempt to explain such disagreements. I argue these disparities in social interpretation stem, in large part, from the effect of social categorization and our goals in social interactions, phenomena long studied by social psychologists. I argue we ought to expand (...) our accounts of how we understand others in order to accommodate these data and explain how such profound disagreements arise amongst informed, rational, well-meaning individuals. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

What is it to base a belief on reasons? Existing attempts to give an account of the basing relation encounter a dilemma: either one appeals to some kind of neutral process that does not adequately reflect the way basing is a content‐sensitive first‐personal activity, or one appeals to linking or bridge principles that over‐intellectualize and threaten regress. We explain why this dilemma arises, and diagnose the commitments that are key obstacles to providing a satisfactory account. We explain why they should (...) be rejected anyway, and then offer a new, knowledge‐first virtue epistemological theory of the basing relation that shows how we can substantially theorize about mental processes without these commitments. The resulting view plausibly captures the way in which basing is an inherently mental and content‐sensitive process. (shrink)

How are biases encoded in our representations of social categories? Philosophical and empirical discussions of implicit bias overwhelmingly focus on salient or statistical associations between target features and representations of social categories. These are the sorts of associations probed by the Implicit Association Test and various priming tasks. In this paper, we argue that these discussions systematically overlook an alternative way in which biases are encoded, that is, in the dependency networks that are part of our representations of social categories. (...) Dependency networks encode information about how features in a conceptual representation depend on each other. This information determines the degree of centrality of a feature for a conceptual representation. Importantly, centrally encoded biases systematically disassociate from those encoded in salient-statistical associations. Furthermore, the degree of centrality of a feature determines its cross-contextual stability: in general, the more central a feature is for a concept, the more likely it is to survive into a wide array of cognitive tasks involving that concept. Accordingly, implicit biases that are encoded in the central features of concepts are predicted to be more resilient across different tasks and contexts. As a result, the distinction between centrally encoded and salient-statistical biases has important theoretical and practical implications. (shrink)

This article argues that we ought to reject Gregory Currie’s “Trace Account” of documentary film. According to the Trace Account, a film is a documentary so long the majority of its constitutive images are traces of the film’s subject matter. The argument proceeds by considering how proponents of the Trace Account could respond to Noel Carroll’s charge that their analysis is radically revisionary. I argue that the only responses available are either implausible or show that a fully worked out version (...) of the Trace Account collapses into Carroll’s own, rival definition of documentary. I then consider how advocates of the Trace Account might attempt to rescue the theory by reframing it as an account of a genre or as a theory of evaluation and argue that neither attempt would succeed. Given this, we ought to embrace Carroll’s own account of documentary, according to which a film is documentary if and only if it is a film of presumptive assertion. (shrink)

In this article, I consider the possibilities and limitations for testimonial justice in an international criminal courtroom. I begin by exploring the relationship between epistemology and criminal law, and consider how testimony contributes to the goals of truth and justice. I then assess the susceptibility of international criminal courts to the two harms of testimonial injustice: epistemic harm to the speaker, and harm to the truth-seeking process. I conclude that international criminal courtrooms are particularly susceptible to perpetrating testimonial injustice. Hearers (...) in the international criminal courtroom should practice testimonial justice, but the institution is not structured in a way that can prevent every instance of testimonial injustice. (shrink)

Michael Brownstein, Alex Madva, and Bertram Gawronski articulate a careful defense of research on implicit bias. They argue that though there is room for improvement in various areas, when we set the bar appropriately and when we are comparing relevant events, the test–retest stability and predictive ability of implicit bias measures are respectable. Edouard Machery disagrees. He argues that theories of implicit bias have failed to answer four fundamental questions about measures of implicit bias, and this undermines their utility in (...) further scientific research and policy making. In this article, I offer my perspective on this important debate. I argue that there is a theoretical mismatch in debating the merits of a research program on the terms of a specific theory within the research program. Nevertheless, the discussion allows us to see which questions are answered from within the perspective of a particular theory. I argue that the emphasis should be on whether implicit bias theories predict novel facts. (shrink)

Empathy is many things to many people. Depending on who you ask, it is feeling what another person feels, feeling bad for another person’s suffering, understanding what another person feels, imagining yourself in another person’s situation and figuring out what you would feel, or your brain activating as if you were experiencing the emotion another person is experiencing. These are just some of the various notions of empathy that are at play in philosophy, cognitive science, neuroscience, developmental psychology, and primatology. (...) In this chapter, we will not stipulate a definition of empathy per se. Instead, we will review the development of empathy and purported mechanisms of empathy, which will allow us to tease apart various dimensions of empathy related concepts. Understanding the various dimensions of empathy provides context for some recent critiques of empathy as a moral compass and suggests several directions for future fruitful scientific and philosophical work on empathy. (shrink)

Positing implicit social cognitive processes is common in the social cognition literature. We see it in discussions of theories of mentalizing, empathy, and infants' social-cognitive capacities. However, there is little effort to articulate what counts as implicit social cognition in general, so theorizing about implicit social cognition is extremely disparate across each of these sub-domains. In this paper, I argue that Michael Brownstein’s account of implicit cognition promises to be a fruitful, unifying account of implicit cognition in general, and it (...) is well suited to explain implicit cognition in various sub-domains of social cognition. (shrink)

In the face of the increasing substitution of free speech for academic freedom, I argue for the distinctiveness and irreplaceability of the latter. Academic freedom has evolved alongside universities in order to support the important social purpose universities serve. Having limned this evolution, I compare academic freedom and free speech. This comparison reveals freedom of expression to be an individual freedom, and academic freedom to be a group-differentiated freedom with a social purpose. I argue that the social purpose of academic (...) freedom behooves an inclusive approach to group differentiation. (shrink)

Mentalizing is our ability to infer agents’ mental states. Attributing beliefs, knowledge, desires, and intentions are frequently discussed forms of mentalizing. Attributing mentalistically loaded stereotypes, personality traits, and evaluating others’ rationality are forms of mentalizing, as well. This broad conception of mentalizing has interesting and important implications for social epistemology. Several topics in social epistemology involve judgments about others’ knowledge, rationality, and competence, e.g., peer disagreement, epistemic injustice, and identifying experts. Mentalizing is at the core of each of these debates. (...) In this chapter, I describe the broad conception of mentalizing and show how it is central to how we judge others’ knowledge, competence, and rationality. I will apply this perspective on mentalizing to two debates: the epistemology of peer disagreement and interventions on testimonial injustice. I argue that understanding how mentalizing works can help us see these debates in a different light. Such reframing can help us make progress on these challenging debates. (shrink)